Posted: 22 Sep 2020 | jfgroen
De Tour is in Parijs aangekomen en wacht nu tot de volgende Grand Départ. Jumbo-Visma zal nog lang napraten over wat er nu precies is misgegaan; met de ontknoping op de voorlaatste dag is het in ieder geval weer een ronde die in de geschiedenis gememoreerd zal blijven, ondanks de ook vaak gekritiseerde ijzeren greep van het Jumbo-collectief op het verloop van de etappes.
Met dat laatste is het ook nooit goed: springen er iedere keer andere renners weg, dan is er geen leider; is er wel een ploeg die de rit beheerst, dan is het weer saai. Saai hoort bij het leven, dus omarm het en geniet ervan. Het maakt wielrennen juist interessant, de manier waarop een inidviduele prestatie door een groep mogelijk wordt. Teamwerk waarbij er maar één wint, maar iedereen gelukkig wordt (en het financiële gewin is daarbij niet de reden voor de blijdschap).
De uiteindelijke winnaar had alleen geen team waar hij op kon bouwen achter zich.[*] Pogacar profiteerde volop van het werk van Jumbo en kon zich zo in de top twee handhaven – hij verscheen daardoor uiteindelijk net zo uitgerookt aan de start van de beslissende etappe als de Jumb-ploeg. Jumbo zag dat gevaar natuurlijk wel, moeten we geloven, maar deed er niets mee. Waarom niet? Waarom laat je het op een overbrugbaar verschil aankomen met een jongen die al twee jaar achtereen Sloveens kampioen tijdrijden is? Gewoon een misrekening?
Stel, Steven Kruiswijk was kopman van Jumbo dit jaar, en Tom Dumoulin was bij Sunweb gebleven; Steven op één, Tom op plaats twee, met een minuutje verschil. Tom was in het begin op achterstand geraakt, had wel een hap ingelopen, maar Steven had maar een klein beetje tijdwinst geboekt in het verdere verloop. De situatie dus zoals bij het begin van de laatste tijdrit zoals in 2020 met twee Slovenen. Tom wint natuurlijk, en dan zal je je afvragen, denk ik mij zo in, waarom je hem eerst zoveel tijd hebt laten terugwinnen, en waarom je later niet de genadeklap hebt gegeven toen hij zwakker leek. Je deed het niet omdat je geen broedermoord wilde plegen.
Slovenië is een klein land, heeft nauwelijks een wielercultuur, en plotseling zijn er twee Slovenen die een mis voor twee heren celebreren voor het hoogaltaar van de wielersport. Misschien dat ik mij de wereld te mooi inbeeld, maar ik denk toch dat het moeilijker is in een wedstrijd als de Tour de France tegen een landgenoot te strijden om de hoofdprijs, dan tegen een willekeurige ander. Pogacar noch Rogliz ken ik, ik heb alleen de beelden van de etappes en de interviews op tv en in de krant, maar ik denk dat zij zoiets hebben ervaren.
Misschien was Jumbo-Visma te arrogant, zoals wordt gesuggereerd, misschien hebben ze zich helemaal vergist in hoe taai Pogacar is. Maar fysieke prestaties worden niet bepaald door alleen wattages en training. Een overbrugbaar verschil geeft vleugels, ook als je net zo gesloopt bent als de ander. En soms wordt je geremd door iets. Dan maak je de ander niet af om een comfortabele voorsprong op te bouwen voor de tijdrit en de tourzege, hoewel je weet dat die ander een betere tijdrijder is, maar laat je het aankomen op een winbaar man-tegen-man gevecht. En daarom verlies je dus, je wilde geen broedermoord plegen.
[*] UAE hebben hun geld mede verdiend aan de handel in ‘zwart goud’ en ‘cokes’ en praktiseren nog steeds feitelijk slavernij; zij als sponsor van een wielerploeg is een smet op de sport. Zie bijvoorbeeld theculturetrip.com.
Posted in Column
Tags: fiets, wielrennen