Posted: 05 Apr 2019 | h-en-s
SIRE is een offensief gestart tegen het krenkende gescheld dat tot het ingeburgerde ritueel op vooral ‘sociale media’ is gaan behoren en ook elders in de publieke ruimte bon-ton is. De anonimiteit van sociale media verlaagt de schelddrempel die in de publieke ruimte toch al lager is komen te liggen; althans, dat is het beeld dat ons al geruime tijd wordt geschetst. Wat de oorzaken hiervan mogen zijn, zo er echt oorzaken zijn aan te wijzen, speelt hier volgens mij ook mee dat we niet meer met boosheid om willen gaan.
Toen ik nog op de lagere school zat, fieste ik een keer wel erg dicht voor een kruisende kiepauto met zand langs. De chauffeur riep mij iets toe – wat heb ik niet verstaan, maar vriendelijk was het niet. En ik dacht: “Oeps, dat was ook een beetje te onvoorzichtig.” Dat was heel lang geleden. Nu is een boze reactie uit den boze en haast een vrijbrief om heftiger te reageren.
Boos zijn mag niet. Ik lees net in een rubriekje over opvoeden hoe een moeder zich verontschuldigt voor haar boos zijn als de kinderen maar doorklieren als ze even haar aandacht bij iets anders moet hebben. Blijkbaar vinden we boos-zijn het ultieme zwaktebod, en niet het signaal dat iets jou raakt en dat aangeeft dat jíj nu ruimte moet krijgen.
De persoon die boos wordt, is steeds het probleem. Die moet zich verontschuldigen Wat er is gebeurd wat die boosheid veroorzaakt heeft, daarover wordt niet gepraat. Die boosheid zou echter eerste moeten leiden tot introspectie bij de persoon die die boosheid veroorzaakt. Als we niet kunnen accepteren dat we soms anderen het bloed onder de nagels vandaan halen, wordt #doeslief een passief-agressieve escalatie naar nog meer boosheid.
Laten we dus boosheid meer waarderen als authentieke reactie die aangeeft dat we met elkaar verbonden zijn en elkaar diep kunnen raken; #weesesboos!
Posted in Uncategorised
Tags: Column, gemeenschap