Posted: 13 Jan 2015 | jfgroen
Wat ik in deze column had willen vertellen, is hoe goed de ‘kerstpreek’ van dominee Rikko Voorberg was in NRCNext op 23 december. Dat het EenVandaag pannel Pater Frans in de groep ‘moedigste mensen’ van 2014 opnam. Het Licht dus dat, hoopt Rikko Voorberg, nog feller kan schijnen in 2015 – een tegenwicht tegen de somberte die op deze plaats soms ook heerst. Maar toen kwamen die keutels van de duivel die de redactie van ‘Charlie Hebdo’ uitmoordden en in een supermarkt tegelijk nog maar een paar Joden omlegden.
De fout waar we steeds maar lijken in te trappen, is dat we het verhaal van de moordenaars geloven, dat het ook de schuld is van de slachtoffers, want die zijn toch een beetje te ver gegaan met hun humor en hun woorden (dat Joden fout zijn, is natuurlijk vanzelfsprekend …). Wat we vergeten, is dat het om systeem-geweld gaat: geweld namens een iets of een idee die zelf niet handelt, en gericht tegen elke mens die tot het andere kamp behoort – ‘wij’, de puren van hart, tegen ‘zij’. En dus kijk je de gewonde agent in het gelaat … en schiet hem toch dood. En dus wordt het groen van de Islam vervangen door het doodszwart van het kalifaat.
De enige weg is dat we wraak en geweld als antwoord op wat wij als krenking ervaren, totaal afwijzen. Het kan geweldloos, ook als je van passie voor je zaak overloopt. Ian Paisley was de rabiate verdediger van de protestantse zaak in Noord-Ierland. Maar nooit heeft hij tot geweld opgeroepen, nooit heeft hij geweld goedgekeurd. En uiteindelijk kon hij ook met Sinn Fein in één regering zitten. Met harde woorden kom je bij elkaar. Het gaat niet om begrip tussen joden, christenen en mohammedanen. Het gaat erom dat je elkaar in het gelaat kunt zien, en dan niet schieten, maar de ander het licht blijft gunnen. En het vooral niet eens worden over wat voor jou echt belangrijk is.
Voor aanbidders van de dood kan je geen begrip hebben.
(Oorspronkelijke verschenen op CSC-Plein, 13 januari 2015)
Posted in Column
Tags: Charlie Hebdo